Μια φορά μου έφερες δώρο ένα τριζόνι. Το κρατούσες στη χούφτα σου και μου ζήτησες να κλείσω τα μάτια και ν' ανοίξω σ΄αγκαλιά τις παλάμες μου. Ένιωσα τα δάχτυλά σου να μ' ακουμπούν και ν΄ απιθώνουν το άγνωστο πλάσμα μέσα στα δικά μου. Τα έκλεισες με τρυφεράδα περίσσια και μου ψιθύρισες "αυτό για να σου τραγουδά τα βράδια". Μου έδωσες κι ένα κομμάτι ξύλο θαλασσινό "να χαράζουμε μεγάλες καρδιές στην άμμο, τόσο μεγάλες που να τις βλέπουν απ΄το φεγγάρι" Σ΄άκουγα μέσα σε πυρετούς να μου μιλάς για φλόγες και θαύματα χριστιανικά. Βάτους καιόμενες και θάλασσες που χωρίζουν στα δυο. Κι εγώ έπαιρνα δύναμη καθώς περπατούσα πάνω στο νερό,  κρατώντας ένα γατόψαρο που γουργούριζε στην αγκαλιά. Μου ζωγράφισες μετά ένα χαμόγελο στο πρόσωπο, που όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη δεν ήταν παρά το δικό σου και μ΄έμαθες να καλλιεργώ τουλίπες και ορχιδέες."Να σου τραγουδά τα βράδια" σε άκουσα πάλι να λες κι έδιωξες την τραμουντάνα που πάσχιζε να ρίξει τη σκηνή που στήσαμε καταμεσής στα κύματα. Και φόρεσα το λευκό μου φόρεμα και πήρα να σ΄αγαπώ, γιατί πια δεν μπορούσα να κάνω αλλιώς κι άναβα ήλιους στον ουρανό πετώντας περιττά φορτία στο πιο απύθμενο σημείο του ορίζοντα. Έβαλα στο λαιμό την κόκκινη κορδέλα σου, χάραξα με δυο χάδια τ΄αρχικά σου, ταξινόμησα και τις σιωπές σε λόγια πλημμύρες αγάπης.
Σου λείπει η τρυφερότητα, μου λείπει άλλο τόσο και το νοιώθω στο δέρμα μας. Μας αγγίζουν και μας χτυπά ρεύμα. Πετάγονται οι πόροι, ζητάνε και άλλο. 
Θα ρθεις αύριο πάλι;

   κι ένα μικρό ταξίδι