Είναι γεγονός πως μιλούσε παράξενα, όμως υπήρχε κάτι στην συμπεριφορά του που της άρεσε
και την έσπρωχνε πιο κοντά. Ήταν κι εκείνη η λαμπερή κηλίδα από αίμα, αριστερά στο στήθος του,
παλλόμενη την καλούσε να τον αγαπήσει.
Ίσως, αν είχε δει από νωρίς την έκρηξη των αστεριών στο βλέμμα του,
μέσα σ΄έναν κατακόκκινο ουρανό, που σκέπαζε φήμες ζοφερές,
να καταλάβαινε πόσο επικίνδυνος ήταν τελικά
και να μην έγερνε με τέτοια ευκολία το κεφάλι της πάνω του
σε μια κατάφαση παράδοσης κι αγάπης.
Κανείς δε θα μάθει την αλήθεια. Αν δεν του έγραφε, αν δεν πήγαινε να τον βρει, αν δεν αφηνόταν.
Τι σημασία έχει πια. Όλα αυτά παρελθόν σ΄ένα άσυλο αποτυπωμάτων
Προτιμά να μετρά τον χρόνο με το δικό της ρολόι, πετώντας στο δικό του έμμετρο ουρανό,
αδιάφορη για τις ενδείξεις.
Ναι, τώρα μπορεί να πετάξει μαζί του.
σ' ένα τραγούδι
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου