Περνούσαν ώρες, μέρες και μήνες, μ' ένα δέσιμο που φορτιζόταν επώδυνα. Ανήσυχοι παρακολουθούσαν κι ίδιοι την κατάστασή τους στο σκοτάδι, στο κρεβάτι, μ' αυτή να ξεσπά κάθε τόσο σε κλάματα πάνω του, μ' εκείνο τ' ανεξήγητο κλάμα του δέους και της προορατικής οδύνης, ενώ εκείνος την παρηγορούσε προσφέροντας τον εαυτό του εντελώς. Ένα "εντελώς" ακαταμάχητο από κάθε άμυνά της. Χαμένη, εξαφανισμένη απ' τον εαυτό της που νόμιζε πως ήξερε, εξαρτιόταν απ' τον έρωτά του, εισέπραττε το ότι της είχε δοθεί ολάκερος και ταυτόχρονα παρέμενε άπιαστος, απίστευτα αδιάφορος σε κέρδη, τίτλους, κοινωνική εικόνα, επιτυχίες, έδειχνε να μην έχει καμία απολύτως επίγνωση της αξίας του. Υπερβολικά σεμνός, τη μάγευε ο χαρακτήρας του κι αυτό μεγάλωνε ακόμη πιο πολύ τον φόβο της μην τον χάσει, καθώς ένιωθε πως τα είχε ζήσει πλέον όλα και τελείωσε εδώ σ' αυτόν τον σταθμό μαζί του....
συνεχίζεται....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου