Θυμάσαι χθες που φορτώσαμε στην παλιά καρότσα ένα κουβάρι σύννεφα;
Αστρολάβους, πρίγκιπες και φεγγάρια βλέπαμε και μια πυξίδα χαλασμένη ναυτική
απ' αυτές που χάνεσαι μεσοπέλαγα.
Εσύ μεταμφιεζόσουν σε σκοτάδι κι εγώ σε αίμα και νερό.
Όταν φάνηκαν τα μεσάνυχτα κάναμε θυσία τα γοβάκια της σταχτοπούτας σ' ένα ασπρόμαυρο χαρτί με μια οργιώδη πένα που έγραφε σενάρια για φιλμ νουάρ με σιωπές να πνίγουν τις λέξεις.
Τι χρώμα έχει η αφή αγάπη μου; Και τα φιλιά;
Άσε τις απαντήσεις.
Ας αρχίσουμε να περπατάμε με τα χέρια, αφού δεν καταφέραμε ως τώρα να βρούμε ισορροπία αλλιώς.
Ίσως έτσι μπορέσουμε ν' αποφύγουμε και τον γκρεμό και άλλα τόσα επικίνδυνα μέσα μας
που βγάζουν ετοιμοθάνατες αγάπες και ηδονές απ' τη φωτιά του πόθου, ανάμεσα σε κομμάτια γυαλιά,
ρέουσες τομές, νύχτες που δεν χόρτασαν σκοτάδι, εφιάλτες που κρύφτηκαν απ' το φως,
χαραμάδες που δεν πέρασε ο ήλιος.
Θα κρατάω την ανάσα μου, για να φυσάς εσύ όπως σου αρέσει το πανί της αγκαλιάς και θα ρίχνω ένα κέρμα στα όνειρα να τραμπαλίζονται σαν παιδικό παιχνίδι-
Θ' ανεβούμε στο τρενάκι του τρόμου; Να φωνάζω και να τρομάζω για να σφίγγομαι πάνω σου-
ΔΕ ΦΟΒΑΜΑΙ ΤΙΣ ΑΓΚΑΛΙΕΣ-
Κράτα εσύ τα μάτια ανοιχτά κι εγώ τα κλείνω. Όταν είμαστε ασφαλείς δεν θα κοιτάμε μακριά.
Θα μιλάμε μόνο με φιλιά στα βλέφαρα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου