αρκει..

{Μου αρκεί λες να σε ταξιδέψω αφού κατάφερα εμένα. }

Μισό φεγγάρι στο ποτήρι σου καθώς εγώ κλειδώνω το ποδήλατο μου και βγάζω την άμμο από τα παπούτσια μου. Υπάρχεις κάπου ολόκληρος και μισός από αμφιβολίες. 'Όχι δεν είμαστε απλά κατασκευάσματα μνήμης και παράλογης επιθυμίας. Η απουσία κι έπειτα η παρουσία και το μεταφυσικό στοιχείο του έρωτα.

Ξέχασες να μεγαλώσεις μα κι εγώ ούτε που θυμάμαι πως έμοιαζα όταν ήμουνα μεγάλη πια. Υπάρχω κάπου ολόκληρη, όπως και συ .Σε μια σκέψη, σε μια άηχη λέξη, σε ένα στόμα μαλακό που το φιλάς σα να φιλάς μαξιλάρι, σε ένα μαύρο ζωγραφιστό ποδήλατο κάτω από έναν ήλιο που μεσουρανεί και αραιώνει το γαλάζιο του ουρανού με αίμα. Υπάρχω κάπου ολόκληρη, όπως και συ, αλλά δεν θυμάμαι να σου πω που και δεν έχει και σημασία πια για όσα νιώθω. Σημασία έχει πως τα βράδια που αφήνω πίσω μου, μυρίζουν αλμύρα και αύρα από νησί. Οι ποδηλατάδες φαρδαίνουν και τα διαλείμματα ξεκινούν με μπόλικο αλάτι σε καλά ψημένο καλαμπόκι. Στο τηλέφωνο παλεύω να σου χαρίσω δυο στιγμές δικές μου και συνεχίζω να πολεμάω μέσα στην κλειστή αγκαλιά του Αυγούστου και να κερδίσω χάνοντας τον ύπνο μου. Περιμένω μια νύχτα καταλάθος μεγαλύτερη από την κανονική και ύστερα την επόμενη μέρα να ανατέλλει τσιρίζοντας με μελάτα φωνήεντα και να διώχνει τα σύννεφα. Σ’ αγάπησα, κατοίκησα πάνω σου και μπήκα όσο βαθύτερα μπορούσα μέσα σου χωρίς να ανάψω ούτε ένα φως. Κοίτα κάπου εκεί στη γωνιά της ψυχής σου, εκεί κάθομαι με τα χέρια διπλωμένα στα πόδια μου και σε περιμένω...