Είναι κάποια βράδια, όπως το χθεσινό, που με νανουρίζουν κομματιασμένοι ήχοι

Η επόμενη μέρα ξεκινά με ολοκληρωτικό delete κι αγωνιώδες τρέξιμο του χρόνου προς τα πίσω (κάτι σαν τα χάμστερ τελικά στη ρόδα του κλουβιού)

Ολική αβεβαιότητα

Τελικά όσα γράφουμε δεν έχουν σχέση με ζωή (λένε), όμως ποτέ δε μ’ ενόχλησε αυτό, ειδικά από τότε που εγκλώβισα τον χώρο και τον κόσμο μου

Το μόνο που μπορεί να στριμωχτεί απλωτά πια εκεί μέσα είναι η ανείπωτη λαχτάρα της αφής σου

Παραμιλητό, παραλήρημα, πες το όπως θες. Έτσι κι αλλιώς έχεις το μοναδικό δικαίωμα να μετονομάζεις τις λέξεις μου. Ίσως φτάσει μια μέρα που δεν θα βλέπω αυτό το πρόσωπο που σου ζωγραφίζω κάθε βράδυ, είτε γράφοντάς σου, είτε όχι και να πρέπει να με βοηθήσεις να σε μάθω απ’ την αρχή. Όπως και να ‘χει, δεν είναι απίθανο, όλα αυτά που αναρωτιέμαι, να μην υπάρχουν μέσα στην αγκαλιά σου ή κι αν υπάρχουν να υπάρχουν αλλιώς.

έχεις δεσμευτεί (κι ας μη μου το εχεις πει)

όταν σε κουράσω, θα το μάθω ε?