με βρήκα απόψε σε μια σκοτεινή γωνιά της πόλης που φωνάζω σπίτι μου
(κι όμως σπίτι μου είναι η αγκαλιά σου / το μακρινό και απροσπέλαστο
σπίτι μου είναι το κενό σου στο κρεβάτι μου τις νύχτες)
ίσως αυτός ο πόνος είναι που κάνει τη ζωή αληθινή
θα μετρήσεις τις ανάσες μου και θα μου πεις

θυμάσαι
σου έλεγα, με τρομάζουν τα σκοτάδια

κι όλα αλλάζουν με τα μάτια κλειστά
όμως.... είμαστε ακόμα εδώ
κι έρχονται στιγμές που επιλέγεις όσα κάποτε απέρριπτες /
και το μονόγραμμα στη χούφτα μου θυμίζει το χθες
μουσική φωτίζει τους σκοτεινούς δρόμους
χαμόγελο στην υποθετική αφή σου
όταν κλείσεις τα μάτια σου
μοιραία θα με δεις να σε περιμένω στο παντού
θα χαμογελάω
θα είμαστε έτοιμοι ν'αφήσουμε τα πάντα πίσω

{τι κάνεις κάθε βράδυ στα όνειρά μου γαμώτο?}