τα μάτια σου

..σ' ακουμπαω με τα ακροδαχτυλα απαλά κάθε μέρα μη σε πονέσω..
πολύτιμο μέταλλο της ψυχής μου..
μην αφήσω τις λακκούβες της λαχτάρας μου στο δερμα σου.. 
σε πινω μικρες γουλιες μη τελειωσω τη γευση σου ..
σ ακουω να μιλας και σιωπω μην στερεψουν οι λεξεις σου..

Ορκιζομαι σε θεους και δαιμονες, να μη σου χρεωσω τα δυο ζευγαρια μεταξωτα φτερα που εχουν φυτρώσει στα πόδια μου..
τις εμπνευσμένες μερες μου..
την ισορροπία της καθημερινότητάς μου..
τα όνειρά μου που “ χτυπούν κοκκινο”....
την αλλαγή του γκρι σε χρώματα πολλά..
την αυτοδέσμευσή μου..
Τον ενθουσιασμό μου ,τη χαρά μου,το χαμόγελο που σκαλώνει στις ακρες των χειλιων μου όταν σε σκέφτομαι..
Να μην οριοθετήσω.. ακριβώς..το ότι ζω..
γιατι θέλω να είμαστε αέρας και σύννεφα..κι όνειρα μαζι.. νερό που κυλάει κρυσταλλένιο από την πηγή και καταλήγει σε αστείρευτα ποτάμια και θάλασσες..
Σου στέλνω καθημερινά σμιλευμένες τις σιωπές μου..κι εσύ στα χέρια σου τις αναπλάθεις σε όνειρα ζωής..

Κι εγω κάνω δήθεν ένα μαγικο..κι έπειτα είμαστε τοσο καταπληκτικά άυλοι και ρευστοί που χωράμε παντού..
στις χαραμάδες της βαριας ξύλινης πόρτας .. 
ανάμεσα στα φύλλα των δέντρων..
στο γυαλιστερό πλακόστρωτο μιας βρεγμένης πλατείας..
στα μάτια σου...στα μάτια μου..