scars

Βράδια τώρα ονειρεύομαι πως τρέχω και ξυπνώ απ' το λαχάνιασμα
με κομμένη την ανάσα.
Πετάγομαι όρθια με πνευμόνια να πνίγουν όλες τις αναπνοές  της καρδιάς που αφέθηκε πίσω εκεί,
να σπαρταρά για ένα χάδι.
Βήματα μετακίνησαν τις πατούσες μου, πάνω σe κάρβουνα λέξεων,
που φλέχθηκαν κτητικά κι επαναληπτικά.
Όλη, ένα σώμα γεμάτο από τούτα τα γαμημένα τα πρόσημα,
που σαν καρφιά τα νιώθω σε δυο χέρια που έπαψαν να αγγίζουν, ό,τι τα πονά.
Αιμορραγώ πάνω σε σημάδια, χαραγμένα σ’ ένα κορμί σιωπηλό,
με το μολύβι μιας μνήμης επικηρυγμένης και υπογεγραμμένης πια…