post it

Υπάρχουν κάποιες εικόνες που στενεύουν όταν επιστρέφουν σε λάθος εποχή: Μια καλοκαιρινή θάλασσα, εσύ με τα μαλλιά γεμάτα φύκια, αυθόρμητο γέλιο, ένας παλιός σκαραβαίος με αυτοσχέδια ανοιχτή οροφή κι ένα ταξίδι μαζί σε χώρες απαλλαγμένες από χαρτογραφημένα στίγματα. Φτάσαμε εκεί γιατί ήξερες πως η επιθυμία να φεύγεις, είναι μεγαλύτερη από αυτή της παραμονής κι έπρεπε να βρούμε ένα μέρος που θα μπορούμε να ζωγραφίζουμε {ανθρώπους-πουλιά την ώρα ακριβώς που κάνουν την κίνηση για το πρώτο πέταγμα}, πάνω σε φούξια post it χαρτάκια και να μην ευθυνόμαστε μετά για την πτώση τους. Τρέχω τώρα να σε πάρω τηλέφωνο, να σου πω για τη χαρά που ρουφάνε τα μάτια στον στροβιλισμό καθώς δακρύζουν από το κρύο κι επειδή έχουν αεροδυναμική κατασκευή από τη φύση τους όλη η υγρασία τρέχει προς τα πίσω, όπως η βροχή στο τζάμι του σκαραβαίου. Και ότι θέλω να μείνω τόσο μέσα στο παλιό αυτοκίνητο, ακόμη κι αν βρέχομαι από την αυτοσχέδια ηλιοροφή σου, ακόμη κι αν τσακιστώ κατεβαίνοντας, γιατί ξέρω πια πως τον ουρανό μπορείς να τον βλέπεις κι ανάσκελα ξαπλωμένος στο έδαφος.

Δε στο έχω πει, όμως τη μέρα που σε είδα είχα ένα τέτοιο φούξια post it στο χέρι μου κι αν δε στο έδωσα είναι γιατί δεν χαρίζεις ζωγραφισμένους ανθρώπους –πουλιά σε κάποιον που ήδη πετάει.