Στο κρεβάτι μου κοιμάται ένα μωρό, χωρίς τις ανάλογες διαστάσεις, μα μένα έτσι μ' αρέσει να το αποκαλώ. Μόλις ανοίγει τα μάτια με ρωτά διάφορα για να το αποπαίρνω. Μου ζητά να παίξουμε "παρτα όλα" και δηλώνω έλλειψη διάθεσης, όμως απόψε ένιωσα τύψεις όταν γύρισα σπίτι και το βρήκα να με κοιτάζει με τα μάτια βουτηγμένα στα χώματα. Έπιασα τα πέντε δάχτυλά του κι άρχισα να παίζω αφήνοντάς το να κερδίσει, γιατί δεν άντεχα να το βλέπω άλλο λυπημένο κι αυτό χάρηκε και κοιμήθηκε με ανοιχτά τα φώτα των γραμμάτων που πληκτρολογώ συνέχεια για χάρη του. Φοβάμαι μη ξυπνήσει απ' τον ήχο και με κοιτάξει μ' αυτά τα μάτια-ρολόγια που εγκλωβίζουν ώρες με πρόσωπα από το παρελθόν και γίνονται λεπίδες για μένα.
Όταν γυρνώ προς το μέρος του βρίσκω διαφορετικά πρόσωπα, πάντα ένα σταθερό δικό μου έρωτα, δυο-τρεις άντρες ξένους έναν σκύλο Αργο, μια γυναίκα που μιλά για αγαπημένα πρόσωπα που χάλασαν και δεν μπήκε στη διαδικασία να επισκευάσει και τώρα παλεύει να τa υπνωτίσει με στιχάκια. Προσπαθώ ν' ανοίξω κουβέντα μαζί της μα λέμε συνεχώς τα ίδια γράμματα που αν τ' ανακατέψεις μιλούν για ανυπόφορους, τρελούς, λογικούς κι αμετανόητους και μετά στέκομαι στο τέρμα του διαδρόμου ν' αποκρούω με τη ρακέτα του τένις τα ενοχλητικά μηνύματα μην ξυπνήσουν πάντα το μωρό. Ποιος μπορεί να το ξεγελάσει; Στο ενδιάμεσο μαζεύω κρεμμυδόφλουδες με δάκρυα στα μάτια για να βάψω τ' αυγά του Πάσχα και τραγουδώ νανουριστά πως το μόνο που θέλω είναι αγάπη ζωντανή, ίση, σκέτη και αυταπόδεικτη γιατί σε κανέναν τελικά δεν φτάνει μόνο η αγάπη του εαυτού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου