lesson

Δε θέλω να με γεμίζεις με άχρηστες γνώσεις: 

για το πώς αντέχουν τα άψυχα αντικείμενα και για τη λίστα των φυσικών τους ιδιοτήτων, παλεύοντας να βρεις αναλογίες στη ζωή μου. 

Εγώ λαχταρώ να μάθω για τα δικά σου υλικά, όλα αυτά που μαζί και όχι κάθε ένα χωριστά κάνουν εσένα και το ποιος είσαι. Μέσα σ’ αυτά ίσως ανακαλύψω ορθολογιστικά πλέον γιατί μου λείπουν τόσο τα μαλλιά σου..και τα μάτια σου…και το μυαλό σου κι αυτό που θυμάμαι σαν εκείνα τα τατουάζ με τη μασιά του τζακιού: τα χέρια σου. Σκορπάω την σκέψη σε ανιαρούς ανθρώπους, αδιάφορα ταβάνια, σκουρόχρωμους ουρανούς, πορτοκάλια, πορτοκαλόπιτες, λάχανα και τα παράγωγά τους, καφέδες, κεραίες. Και πλοία. Πολλά πλοία που κάνουν αιώνες να σε πάνε και δευτερόλεπτα για να σ’ αρπάξουν στην επιστροφή. Όλα μαζί και κανένα όμως εσύ, περισσότερα, λιγότερα, χειρότερα, καλύτερα, αξία καμιά.

Κινδυνεύω να με πεις πλεονέχτρα πως όλα θέλω να τα λαμβάνω όπως μου κατεβαίνει και όπως τα ποθώ (ουφ…αυτή είναι η λέξη:πόθος, πόθε μου)