:-**

Ο χρόνος σε συστολή με σφηνωμένο μέσα του ένα καλοκαίρι –βουτιά, όμως μόλις σηκώνω τα μάτια γύρω φορούν σκουφιά και παίζουν με μαγιό στο χιόνι, μέσα σε βιαστικούς απολογισμούς και ισολογισμούς χωρίς ισορροπία, καταριούνται τις στιγμές που γαντζώθηκαν πάνω τους χωρίς διάθεση να πέσουν και ν’ αυτοκτονήσουν κάτω απ’ το βάρος τους.

Κι έρχονται από το  πουθενά χείλη αλλονών, εξακοντίζοντας λέξεις φιλήδονες που μόνο τρομάζουν. Είναι που περπατάς σε κύκλους μέσα μου και δεν υπάρχει στέγη γι’ άλλον. Κάθε βήμα  με βγάζει στα δικά σου, μαζί με ανάσες βαριές, φορτωμένες στο τρένο για Πειραιά.

Περιμένω τη συνομωσία του γιασεμιού με τη μάντρα μου.

Ησύχασε αγάπη μου, έρχεται η άνοιξη.