Κι αυτή η νύχτα  με βρήκε ξαφνικά στην αγκαλιά σου με μια μνήμη να αιμορραγεί. Θέλω να σε ντύνομαι όταν σκοτεινιάζει, μήπως και πάψω να  κρυώνω.Τώρα. Είναι και αυτές οι απότομες εναλλαγές του καιρού, που τρελαίνουν τις κλειδώσεις μου, ακριβώς πάνω στο σημείο που ακόμα φαίνεται το σημάδι τους από τη σύγκρουση. Μετωπική ήτανε. Μ' εσένα.

Τώρα, κουτσαίνοντας βαδίζουν  οι ώρες,  σε κάτι δρόμους πολυπατημένους με σκόνες να σηκώνονται και να βρίζει ο οδηγός του πίσω αυτοκινήτου, επειδή δεν ξαφνιάζεσαι αντανακλαστικά με το πράσινο φανάρι, απλά γιατί δεν έχεις συνηθίσει το νόημά του. Πως στο καλό να σε χωρέσω πίσω από έναν κέρσορα που αναβοσβήνει ανυπόμονα μπροστά από  άγραφες λέξεις ;

Τώρα. Περίεργες μουσικές, περίεργες σκέψεις, περίεργα ρούχα, περίεργοι άνθρωποι, "ξένοι είμαστε όλοι μωρό μου". Δεν καταλαβαίνω τα σινιάλα,  δεν καταλαβαίνω τις διαλέκτους, αρχίζω να μαθαίνω την νοηματική μπας και...

Τώρα. Ονειρεύομαι ανοιχτά παράθυρα και γραφομηχανές παλαιού τύπου, να πολυλογούν τα βράδια ασταμάτητα, να αλλάζω μελανοταινίες, να μαυρίζουν τα δάχτυλά μου, να πιάνω τα χαρτιά και να μένουν απάνω τα ίχνη από τα χέρια μου.

Ένα μυθιστόρημα, που όλες οι σελίδες, θα έχουν πάνω τους τα δακτυλικά αποτυπώματα σου, έτοιμο για τα ράφια της σήμανσης. {εσύ γράφεις μέσα μου, εγώ απλά αποτυπώνω}

Τώρα. Τρέχω σαν τρένο πάνω σε συρμό με τα χίλια.

Να προσέχεις όταν περνάς διαβάσεις. Μπορεί να μην σε δω και να μην προλάβω να σταματήσω και..να με χτυπήσω…