Όσο κι αν δε θέλουμε να το παραδεχτούμε, είναι γεγονός πως οι μονόδρομοι κουράζουν και είναι υπέροχο να δίνεις, όμως είναι επίσης υπέροχο να σ΄αγαπούν.
Η ανάγκη μας για τρυφερότητα είναι εγγενής. 
Δεν θα μπω  στην διαδικασία  του "όσο δινω, τόσο θέλω να πάρω", γιατί δε θα βάλω ποτέ στη ζυγαριά τα συναισθήματα, όμως πάντα θα υποστηρίζω με θέρμη αυτό που πίστευα, με μια ρομαντική διάθεση ίσως, από παιδί  πως αν ψάχνεις με την ψυχή σου να βρεις ένα όμορφο πράγμα κάθε μέρα, θα πάρεις τελικά πίσω το μερίδιο της ομορφιάς που σου αναλογεί...και αυτό είναι κάτι πέρα από την τύχη, στην οποία δεν πολυπιστεύω,  είναι δύναμη στο κυνήγι του ονείρου, ακόμη κι αν τελικά είναι ο θησαυρός στη βάση του ουράνιου τόξου...
Μπορείς όμως να φτάσεις κάπου χωρίς να πορευτεις; Μπορεις να κυνηγήσεις όνειρα χωρις να βυθιστείς στον φαντασιακό τους κόσμο; 
Όμως,  όσο κι αν η φαντασίωση τρέφεται από την απουσία, το παιχνίδι πάντοτε θα κερδίζεται από τους παρόντες και αν η ζωή είναι όντως ένα παιχνίδι τελικά, έχεις ανάγκη που και που να κερδίζεις την παρτίδα.
 Αλίμονο αν δε ζεις πραγματικά, έστω και κάποια απ' οσα φαντάζεσαι...Απλά, κάποια στιγμή στεγνώνεις.
Γι' αυτό, πάντα εμπιστευόμουν τη διαίσθησή μου στους ανθρώπους, όπως επίσης ήξερα ότι όταν αποφασίζεις να βουτήξεις σε βαθιά άγνωστα νερά, μπορεί είτε να ζήσεις την εμπειρία της ζωής σου, είτε να φας το κεφάλι σου στα βράχια...όμως ποιος κέρδισε κοιτώντας τη θάλασσα απ' την ακτή και μένοντας μια ζωή στεγνός?