Τετάρτη 18 Απριλίου 2018






17 χρόνια και δεν προσπαθώ να σ' αναστήσω, γιατί αυτό αφορά μόνο τα πεθαμένα μου
17 χρόνια και κοιτάζομαι στον καθρέφτη και βλέπω τα μάτια  και το βλέμμα και τα σωψυχά σου πιο μέσα που όσο μεγαλώνω γίνονται πιο ίδια
17 χρόνια και κάθομαι ακόμη, ενώ κάνεις δουλειές και σου διαβάζω Παπαδιαμάντη και Καρυωτάκη και Βαλαωρίτη και Μυριβήλη, γιατί αυτοί οι "κλασσικοί" σου αρέσουν πιο πολύ και μου λες πόσο ήθελες να γίνεις φιλόλογος και μου απαγγέλεις Λατινικά και δεν καταλαβαίνεις πως καταλαβαίνω εγώ τα Μαθηματικά και τις Φυσικές και τις Χημείες
17 χρόνια και ακούμε το "Άξιον Εστί" ενώ κάνουμε γενική στο σπίτι και ταίζουμε τις γάτες στο μπαλκόνι και μου λες για το πως έφευγες μικρή από το σπίτι, για να μην ακούσεις τις φωνές από το γουρούνι που έσφαζαν μια φορά το χρόνο στο σπίτι
17 χρόνια και με περιμένεις να φτάσω με το νυχτερινό λεωφορείο από Θεσσαλονίκη και μου έχεις την ψαρόσουπα που αγαπώ και έρχεσαι και με σκεπάζεις το βράδυ και μου φυλάς την αγκαλιά σου το πρωί και ακούω την καρδιά σου όταν κλαίω
17 χρόνια και σιχτιρίζω τις στιγμές που δε σε άκουσα, που δε σου είπα πόσο σε αγαπώ, που έβαλα πιο πάνω τον εγωισμό μου από την αγάπη σου
17 χρόνια και δεν μπόρεσα ν΄αγαπήσω ξανά το Πάσχα, ούτε ν' αντέξω τις εντατικές, τον κυνισμό των γιατρών "η μητέρα σας πιάνει ένα κρεβάτι στο οποίο θα μπορούσε να ήταν κάποιος με ελπίδες"
17 χρόνια και ξέρω που θα σε βρω και έρχομαι να σε βρω και ξέρω πως μ' ακούς και πως δεν θες να κλαίω και πως δε θες να πονάω και πως δεν ήθελες να έχω την πορεία που κι εγώ δεν ήθελα τελικά.
17 χρόνια και δε δέχομαι τέτοιες απώλειες ούτε σα "μοίρα", ούτε σα "γραφτό", ούτε σαν οτιδήποτε άλλο το λένε, παρά σαν κόψιμο της ρίζας μου και πως όντως "ο άνθρωπος ορφανεύει από μάνα"
17 χρόνια και σε κουβαλώ σε κάθε μέρα μου





Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου