-Μοιάζει σα να στέκεσαι παρατηρητής σε όσα τελικά δε ζεις
ευνουχισμένα συναισθήματα και πρωταγωνιστές που πεθαίνουν πάντα
ή χωρίζουν πάντα (καμιά φορά είναι το ίδιο)
ακόμη κι όταν περιγράφεις μέρα, νιώθω σκοτάδι
απειλή ερημιάς, μα πιο πολύ απειλή από τον ίδιο τον εαυτό
που να χωρέσει; που να χωρέσει το συναίσθημα που παλεύει να κάνει το γύρο ενός μικρού κόσμου;
{ίσως να τα κατάφερνα να γράψω, αν δεν είχε ήδη γραφτεί κάτι για μένα
καμιά φορά τα γεγονότα μας υπερβαίνουν}
...έπαψες να φοβάσαι;

-έπαψα;