:) ποτέ δε γράφω ποιητικά
όπως επίσης, έχω αποποιηθεί και κάθε δυνατότητα λογοτεχνισμού
έχω πολύ τετράγωνη σκέψη για να καταφέρνω τ΄αντίθετο

Πες μου λοιπόν. Τι θα σε έκανε χαρούμενη; Περισσότερο χαρούμενη, εννοώ.

α καλά...πολύπλοκα πράγματα...ένας καφές δίπλα στη θάλασσα
ένα ποτήρι κρασί μαζί με ρεμπέτικα τραγούδια
τ΄αγγίγματα
οι όμορφες μυρωδιές
μια ξαφνική αγκαλιά
ακούω σχεδόν πάντα μουσική...και πιο πολύ μέσα μου
μ' αρέσει να σιγοτραγουδώ κάποια μελωδία που μπορεί να έχει κολλήσει στο μυαλό μου απ' το πρωί που ξυπνώ

Εγώ είμαι όντως πολύπλοκος άνθρωπος...
Ζω στα βάθη και τα σκοτάδια και μου αρέσουν οι αχτίνες που τα διαπερνούν.. Ένα βλέμμα. Ένα χαμόγελο. Οι λέξεις. Ένα γυναικείο εσώρουχο που έκλεψε το μάτι σου. Το να νοιώθω καλός. (Όχι σπουδαίος πια - πάει αυτό). Μια κουβέντα που ακροβατεί τρυφερά με την ανθρώπινη χυδαιότητα. Όλα όσα μοιάζουν με υποσχέσεις. Το να περιμένεις να αποκαλυφθεί ένα ένα ρούχο από μια αλήθεια και να μην ξεχωρίζεις την γύμνια.
Α! Δεν είπα το πιο σημαντικό. Το να εκπλήσσω τους ανθρώπους!

Ειδικά, αυτούς που νομίζουν ότι με ξέρουν :)

Μα τι σου τα λέω; Νομίζω ότι - δεν ξέρω πώς  - ξέρεις περισσότερα για μένα απ όσα θα επέτρεπαν οι λίγες κουβέντες που ανταλλάξαμε...

το να τους κάνεις να χαμογελούν περισσότερο;

είμαι δύσκολος άνθρωπος

πολλοί με θεωρούν απρόσιτη γιατί δεν τα καταφέρνω με τις "κοινωνικές" ισορροπίες

απόλυτα δοτική όμως εκεί που θέλω

 οι αισθήσεις...αυτό νιώθω πως περιγράφεις

την τεχνητή "απώλεια" προκειμένου να οξυνθούν οι υπόλοιπες

Μου αρέσει να ακονίζω την επιθυμία. Να την δοκιμάζω. Οι αισθήσεις μού είναι αδιάφορες. Και οι εντυπώσεις. Τα εντυπώματα όμως ενδιαφέρουν. 

Παράδειγμα. Θυμάμαι μια γυναίκα. Δεν ξέρω πως φιλά, νιώθω όμως τα χέρια της κάθε που διαβάζω ένα συγκεκριμένο βιβλίο. Δεν είναι συνειρμοί. Είναι εντυπώματα της ψηλάφησης. Και το χαμόγελο της. Το εντύπωμα της ψυχής μου στο πρόσωπό της. Και η λύπη της, το ίδιο...

Έχω οσφρητικές μνήμες. Αναπολώ κομμάτια ανθρώπων, χωρίς απαραίτητα τον ίδιο τον άνθρωπο κι εξιτάρομαι από τα παιχνίδια του μυαλού, που μπορούν καμιά φορά να στήνουν παγίδες τις οποίες εκούσια δεν βλέπεις.

Τι μου λείπει πιο πολύ; το πάθος...η αλληλεπίδραση που αφαιρεί τη λογική

Αν δεν πηδήξω το μυαλό τι να το κάνω το κορμί; Όχι. Δεν μιλώ για κατάκτηση. Μπορώ να ανοίγω παράθυρα στα σκοτάδια. Μπορώ να σου δείχνω τον κόσμο ανάποδα. Μπορώ να σε πάω σε μέρη που δεν έχεις πάει ποτέ. Μπορώ να γκρεμίζω το πάθος, να το αποδομώ κομμάτι κομμάτι και να σου το δίνω στα χείλη. Κι αυτό να ξεφυτρώνει κάθε φορά αλλού. Μπορώ να κάνω ένα κομμάτι ύφασμα σημαία των ονείρων μου. Μπορώ να σε κάνω να πετάξεις. Κι ύστερα; Τι έχει ύστερα; Ένα τεράστιο εγώ. Το δικό σου ή το δικό μου. Τι σημασία έχει; Από πού ξεκίνησα; Από ένα μικρό παράθυρο στο σκοτάδι...