Κι έπεσε η νύχτα κι εκείνος σηκώθηκε να φύγει και ούτε κοίταξε κάτω στα πόδια του τη γυναίκα που έκλαιγε δίχως δάκρυα και τραγουδούσε δίχως λόγια και έμεινε στη μέση του άδειου δρόμου μόνο η παλιά τους συνάντηση, εκείνη η πρώτη και δε μιλούσε κανείς πια. Ώσπου ξημέρωσε και μπήκαν στο χώρο τους ξένα βήματα και σχήματα κορμιών που δεν τους έμοιαζαν και η ζωή συνεχιζόταν απλή και αδιάφορη, χωρίς εκείνους τους δυο και ωστόσο πολύ, απάνθρωπα πολύ μαζί μ' αυτούς, όπως το δέρμα στο κορμί που πονούσε ανυπόφορα.