Το πρωί ξημέρωσε βρεγμένες οφθαλμαπάτες. Πρόσωπα ανθρώπων, που ζουν ακόμη σε χθεσινά όνειρα. Πρόσωπα ηρώων, ανίκανα να ξυπνήσουν, μ' ένα χαμόγελο κι ένα κλάμα ανάμικτα, σαν εκείνους τους παιδικούς εφιάλτες.
Ένα αερόστατο κι ο φόβος
Η φωτιά που τ' ανεβάζει κι ο φόβος
Κι ένας καθρέφτης, πότε να δείχνει σύννεφα και πότε χώμα, μα ποτέ το πρόσωπο που γερνά ανύποπτο για την καταστροφή που φέρνουν οι λέξεις, όταν αντάμα δεν βαδίζει χάδι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου