Όσο προχωρούν οι μέρες, βλέπω τις νύχτες να ξεφτίζουν. Ίσως είναι η μοναδική αυταπάτη που τρέφω πια. Που τρέφω κάθε χρόνο πια. Μια άνοιξη, που θ' απλωθεί παντού. Και ξέρεις, ασφαλώς τι εννοώ. Που θ' απλωθεί περισσότερο μέσα. Γι' αυτό και σου λέω, πως μεγάλωσα ακριβώς σ' αυτό το σημείο που διέγραψα και που καταφέρνω να διαγράφω κάθε αυταπάτη, πριν ακόμη προβάλει στη γωνία. Κανένα κτητικό δε γεννήθηκε για μας καρδιά "μου". Κανένα "δικός", "δική", δεν θα μπορέσει ποτέ να χρησιμοποιηθεί. Ούτε καν αυτά τα ύπουλα, μικρά "μου". Όλα αυτά που γεννιούνται μέσα από κοινό βλέμμα είναι ξένα. Πρώτα βλέπω και μετά σου δείχνω. Πρώτα βλέπεις, μετά μου δείχνεις. Όλα όσα γεννιούνται μέσα από κοινή ακοή, δε μας αφορούν: πρώτα ακούω, μετά σου λέω, πρώτα ακούς, μετά μου λες. Είναι αυτή η χρονοκαθυστέρηση που πνίγει κάθε πιθανότητα ονειροπόλησης, οπότε μην ανησυχείς. Νιώθω, σκέφτομαι, αλλά δεν ονειρεύομαι και χωρίς όνειρα είμαι ακίνδυνη. Στο υπογράφω.-