Η Θαλασσινή

Στον παλιό χωματόδρομο, πλάι στο ξεραμένο ποτάμι, τα ξυπόλητα παιδιά απ' τις γύρω αυλές, έπαιζαν ένα παράξενο παιχνίδι τα πρωινά της Κυριακής: Μοιράζανε πρώτα ανάμεσά τους τα ονόματα και τους ρόλους: "εσύ θα είσαι ο βράχος, εσύ το καράβι- κι εσύ που 'σαι ψηλός ο καπετάνιος κι εγώ το ναυτόπουλο κι εσύ ο αγέρας..." και παίζανε τη "θάλασσα". Ούτε που ξέρανε τι λογής μπορούσε να ήταν αυτή η "θάλασσα" - αν ήτανε υγρή ή στερεή, αν είχε κορμί και μορφή και μπόι, ωστόσο κάθε φορά που θ' άρχιζε το τραγούδι η κοπέλα από τ' αντικρινό παράθυρο, η "θαλασσινή" όπως την ήξεραν όλοι, τα 'πιανε ένα πράγμα αλλιώτικο τα παιδιά: Κάτι κλωτσούσε μέσα στο μικρό στέρνο τους και πηδούσε τρεις σάλτους να βγει έξω, να λευτερωθεί. Κάτι που 'μοιαζε με τη χιλιομπαλωμένη μπάλα που κλωτσούσαν τ' απόβραδα, πάνω- κάτω, να ξεφύγει, να ξεπεράσει τη μάντρα και να κυνηγήσει τον αγέρα.