Το κομοδίνο

Ποτέ δεν φαντάστηκα, πως θα μου έδειχνες, από πόσα πολλά θέλω να ξεφύγω: όλα όσα βάζουν από την αρχή ερωτηματικά, τόσο πυκνά, που δε χωρά ούτε ένα θαυμαστικό ενδιάμεσα.Όσα βγάζουν τον

 εαυτό, έξω από το όνειρο, νωρίτερα από την ελάχιστη δυνατότητα αγγίγματος. 
Χρειάζεται πάντα, μια γεωμετρική σειρά από αϋπνίες, με πρόσωπα που εξαντλούνται μέσα σε γερασμένες προτάσεις. Χρειάζεται πάντα, να ξεχάσεις όσα βλέπεις πίσω από κυριολεξίες που προσθέτουν θλίψη. Να κάνεις  χώρο ώστε να μην ξεχνάς χαμόγελα,  ματιές, με τόση απλή χαρά μέσα τους, όση δυο μπλε παράθυρα σε ασβεστωμένο τοίχο φθινοπωρινού νησιού.

Δυο ράγες τρένου είμαστε και ανάμεσά μας πολλαπλές ανακλήσεις δρομολογίων, που ποτέ δε βρήκα το θάρρος να ρωτήσω που πάνε. 

Μόνη επιτυχία, το αντίδοτο στην έλλειψη του χαδιού: ένα κουτί αντιόξινα στο κομοδίνο.