Και είναι κάποιες μέρες που ντουμπλάρεις απλά τον εαυτό σου. Ένα διάλειμμα που δε λέγεται ζωή, αλλά ούτε και θάνατος. Επιλέγεις τα δύσκολα, χωρίς να ξέρεις αν θα τα βγάλεις ποτέ πέρα μαζί τους. Είναι κι εκείνο το ρημάδι το ένστικτο, που σκαρώνει πλάκες και σε φέρνει ζητιάνο μπροστά σε στιγμές ευτυχίας. Φυλάς τα πεθαμένα σου προσεκτικά, σε σκόρπιες γωνιές του σπιτιού, φοράς τ' αγαπημένο σου μπλουζάκι και βγαίνεις, ελπίζοντας για στιγμές που γεννάνε κάτι διαφορετικό απ' αυτό που αντικρίζεις πάντα. Ρευστός, ψάχνεις το καλούπι που χωρά τις αναλογίες σου αν και νιώθεις πως το μέσα μέρος τους, η φόδρα τους πες, δεν θα κουμπώσει ποτέ πουθενά.

Θηλυκώνεις και ξεθηλυκώνεις ανθρώπους, για να κοπεί η κίνηση ξαφνικά, όπως μ' ένα στρίγκλισμα φρένων στο δρόμο, που σε πετά, αργά το βράδυ από το κρεβάτι.

Σώζεται τ΄όνειρο άραγε, μ' ένα ποτήρι νερό;
Με δυο βαθιές ανάσες;