Μέρες ολόκληρες τον ακολουθούσε αυτή η φράση, με τη φωνή σ' ένα δίσκο 45 στροφών, λίγο χαλασμένο στη μέση. Ιδιαίτερα στo σημείο: "είσαστε ασθενείς, ανίατα ασθενείς" η βελόνα κολλούσε και η φράση γινόταν πελώρια, μια απέραντη έκταση από ρημαγμένα πρόσωπα και αριθμούς στο μέρος της καρδιάς.
Αυτό κράτησε αρκετό καιρό. Έπειτα, οι εφημερίδες βρήκαν μια πρόφαση, για να κεντρίσουν το ενδιαφέρον των ζωντανών, με καινούρια γεγονότα κι εντυπωσιακές λεζάντες με τεράστια γράμματα: "Ανευρέθη γυμνό το πτώμα γυναικός. Αυτοκτονία; 'Εγκλημα; Ήταν έγκυος;"
Ένιωθε καλύτερα έτσι. Προνόμιο των νεκρών είναι η σιωπή και η ανευθυνότης.
Πως να τους εξηγήσει αυτή τη γαλήνη της ανεύθυνης παρουσίας, κάτω από έναν ήλιο που ισοπεδώνει τα πρόσωπα και τις ανάγκες;
"Καλέ, ποιος μίλησε για ευθύνη; Εδώ ο κόσμος χάνεται! Ο γερανός σήκωσε το αυτοκίνητό μας. Μα είναι φοβερό! Κάθε μέρα το ίδιο πράγμα!"
Πράγματι ήταν φοβερό. Έπρεπε να συμφωνήσει μαζί τους αμέσως.
"Έχετε δίκιο.Αργοπορήσαμε με τις λέξεις. Καλύτερα να βρούμε έναν τρόπο ν' απαλλαγούμε απ' αυτές. Δεν ωφελούν πια. Πιστέψτε με."
Κάτω από έναν ήλιο ανελέητα συμπαγή και με κείνη τη γαλήνη της ανευθυνότητας στα κυριακάτικα πρόσωπα, πόσο πολύ ήθελε ν' αρχίσει απ' την αρχή με τις λέξεις, με τα πρόσωπα, με όλα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου