Ο έρωτας μεταξύ μας διαιωνίζεται σκοτεινός, σαν καταχθόνιο σπορ με νικητές και ηττημένους. Αγαπηθήκαμε δεμένοι στην ανάγκη, φοβισμένοι και θαρραλέοι ταυτόχρονα, μ' έναν τρόμο καλλιεργημένο από το χθες και φυτεμένο πίσω από τις τριανταφυλλιές και τους κισσούς του κήπου.

Ξεκινήσαμε να επινοούμε τρόπους επικοινωνίας, μυστικούς κώδικες, αλλάξαμε και τονισμό στις λέξεις, προσδίδοντας άλλο νόημα με τη νέα χροιά τους, αμβλύνοντας παράλληλα τις εντυπώσεις απ' οποιαδήποτε αντίσταση.

Φτάσαμε νωρίς να κρατηθούμε, μια ανώριμη τότε αγκαλιά και τώρα ένα σύννεφο μεγάλο κι αρωματικό έκρυψε τα φεγγάρια και φύσηξε η αύρα που αγαπάς, γεμάτη υγρασία και μετά βροχή, ανίκανη να σταματήσει τα πουλιά της αυγής.

Κοιμάμαι χρόνια, αιώνες, μήνες, βδομάδες, μέρες, σαν τη Χιονάτη. Τώρα, όπου να 'ναι, θα ρθουν ερωτευμένοι τριγύρω μου οι εφτά νάνοι, με γραφικά αλλεργικά συμπτώματα. Σκέφτομαι στα τυφλά

Ακούω τη βροχή και σκέφτομαι ένα χρώμα. Το γκρίζο που παλεύει να γίνει μπλε. 

Σκέφτομαι το σώμα σου, στο σώμα μου και, στο βάθος κάποιου νεύρου που απολήγει στις βασικές επιθυμίες, αναγνωρίζω ένα λιμάνι από σοκολάτα πικρή. Ένα λιμάνι χτισμένο από πορσελάνη, άσπρο και μικρό, αλλά με θάλασσα σοκολατί και κύματα βραζιλιάνικα και κολομβιανά, βυθισμένα φορτηγά σε απολαυστική σκουριά.

Αγγίζω το στήθος σου, την καρδιά σου. Χτυπά αργά, σα ν' ακολουθεί κάποιο ρυθμό βαλς, αλλά χτυπά.  Θέλω να ζω ακούγοντας μαζί σου τη βροχή, τα πουλιά-τα μισά τουλάχιστον από τα εξήντα πέντε είδη που ζουν στην πόλη- θέλω εσένα, θέλω να μάθω που βρίσκομαι και δε σκέφτομαι μόνο το γκρίζο που γίνεται μπλε μα και το μαύρο, ή το πηχτό ροζ που είναι το χρώμα των χεριών μας, θέλω να κουνήσω τα δάχτυλά μου και τα κουνώ, μυρίζω τους ήχους, βλέπω τη γεύση σου που αρχίζει να παίρνει σχήμα με γωνίες και σκιές και μαζί σου παίρνω κι εγώ σχήμα όπερας, με μια ζάλη που με βολεύει, σώζοντάς με από την καταστροφή, καθώς ένας εξόριστος θίασος βαρύτονων ξεδιπλώνει μικρά, λαχανιαστά κομμάτια μέσα στο κεφάλι μου. Και το ρεπερτόριο ίδια καχύποπτη ζωή.

Βρέχει..