έτσι...

και είναι κι εκείνα τα βράδια που σ' ακούω να τραγουδάς κάτω απ' το μαξιλάρι

(ή έτσι μου φαίνεται)

τότε πιάνω τον εαυτό μου να ψιθυρίζει στίχους

σφίγγομαι στο σώμα σου ως το χάραμα

και αντιπαλεύω τη λήθη, μέχρι ν' αδειάσει το στρώμα

ναρκωτικό αλμύρα

σκέφτομαι, ίσως να 'μαστε ακόμα μαζί

και μαθαίνω να περπατάω στα σκοτάδια

και στους λόφους που ονειρεύτηκες

είναι αυτό που νιώθεις που με κρατάει δέσμια

είναι η ψυχή σου που ξεφεύγει στο συγκεκριμένο απροσδιόριστο

οι στιγμές σιωπής στα λιθόστρωτα σοκάκια του απραγματοποίητου

ο θάνατος που αναβάλω, τα χείλη που ματώνουν

το ρολόι που γυρίζει προς τα πίσω, η μελωδία

και θέλω να ξέρεις

η ματιά σου για πάντα θα θυμίζει__