Λίγα λεπτά

Ζεστή μέρα κι εσύ χαμένος από το μεσημέρι. Δεν κατάφερα να κοιμηθώ, ούτε κάτι άλλο ουσιαστικό να κάνω. Μηχανικά σχεδίαζα σε κίτρινα χαρτάκια post-it, προγράμματα για ρομαντικά δείπνα, βόλτες στην παραλία, ένα ποτό ίσα για να λυθούν οι αρθρώσεις του νου. Η ντουλάπα σου απ' το πρωί άδεια. Δώδεκα, έντεκα, δέκα. Μετρώ τον χρόνο ανάποδα σε ώρες με μόνο περιεχόμενο μια βασανιστική απουσία.

/Τα βράδια στο νησί με σκέφτεσαι, από τώρα;/
Ίσως δε με συγχωρήσεις ποτέ για το πόσο πολύ σ' ερωτεύομαι και ίσως το μυστήριο αυτό, ακόμη και για μένα δε λυθεί ποτέ. Το μόνο  που θα γνωστοποιηθεί είναι κάτι πιο φανερό, όπως ο φρονιμίτης που φυτρώνει στραβά ακόμη μέσα στα ούλα μας  με ρίζες πλατάνου, που φτάνουν ως το στέρνο.

/Παρατηρούσα τα χέρια σου, ανάμεσα στα δικά μου και μαζί πιασμένα από τη χειρολαβή του μετρό. Όμορφα, νεανικά χέρια παρά την αμυδρή ταλαιπωρία από τα χημικά./

Κάτι τέτοια θυμόμασταν και λέγαμε προχθές, όταν ένα ονειρικό κόκκινο μας είχε μεταμορφώσει σε ένα σώμα, άλλες φορές με τρεις και άλλες με δυο διαστάσεις, που καταδίκαζε κάθε σκηνοθεσία και φτωχή προσμονή μιας πραγματικότητας που ξεπερνούσε τ' ονειρικό. Ο μόνος καυγάς μας, θα μπορούσε ίσως να είναι, για τα κοστούμια των άλλων, όταν παλεύουν να υποδυθούν τα όσα εμείς ζούμε.

Θα μπορούσα να σου διηγηθώ και για τον πονοκέφαλο που μου προκαλεί αυτό το ποτήρι με το κρασί μπροστά μου και με οδηγεί να εγκαταλείψω τη θέση που ξέρω για χρόνια ως τυπικά δική μου και να χωθώ επιτέλους πλάι σου, για ν' ασχοληθώ με τη ζεστασιά του μπράτσου σου, ξεχασμένου από ώρα στους ώμους μου και τη φευγαλέα και αναίτια παραπονιάρικη ματιά σου, κάτω από ένα σιγανό ρεμπέτικο.

/καμώνομαι πως είναι ζωή αυτό μακριά σου κι αυτό είναι το πιο ζόρικο ψέμα μου/
Μέρες αντοχής, στο χειρότερο ανακάτεμα του στομαχιού, προσπαθώ να εξαργυρώσω και να γλυτώσω ατέλειωτους, μάταιους, πονοκεφάλους, να χωρέσει στο μυαλό μου άπαξ δια παντός, με ποιον ακριβώς τρόπο, ερήμην μου και όποτε εκείνο αποφασίσει, το πιο φθαρτό και ταπεινό μου εξουσιάζει όλα τα σπουδαία μου. 
 Δέκα λεπτά. Μαζί. Ίσως να μου έφταναν, ακόμα και χωρίς ήχο από φωνές, ορολογίες, ούτε ομολογίες, λόγω αυταπόδεικτης αλήθειας.
Δέκα λεπτά. Δεν χρειάζεται παραπάνω για να συμβιβαστούμε αιώνια με τη γενναιοδωρία αυτού του πηλού, που καιροφυλακτεί πίσω από θριάμβους, καταστροφές καθημερινές κι αμέτρητες και με το πόσο μεγάλο είναι το έγκλημα -που αργά ή γρήγορα θα απαιτήσει την τιμωρία του- να μην αντέχουμε την συνειδητοποίηση της αναμονής μέχρι να μοιραστούμε τις πιο μικρές, τις πιο και δικές μας στιγμές
Λίγα λεπτά που χειροπιαστά είσαι μέσα μου, που μέσα σ' εσένα είμαι.