Γ. Ρίτσου- Σάρκινος λόγος

Όταν λείπεις, δεν ξέρω που είμαι. Το σπίτι αδειάζει. Οι κουρτίνες ανεμίζουν έξω από τα παράθυρα. Κλειδιά στο τραπέζι. Στο πάτωμα χάμω βαλίτσες ανοιχτές από παλιά ταξίδια, με παράξενα κοστούμια ενός θιάσου που κάποτε θριάμβευσε κι αργότερα διελύθη. Η ωραία πρωταγωνίστρια αυτοκτόνησε κάποτε πάνω στη σκηνή.
Όταν λείπεις, έξω στους δρόμους τρέχουν στρατιώτες, γυναίκες φωνάζουν,
κροτούν τα βαριά μηχανοκίνητα, σφυρίζουν οι σειρήνες, 
περνούν τ'ασθενοφόρα, σταματούν
οι νοσοκόμοι στ' άσπρα μαζεύουν τραυματίες απ' την άσφαλτο, μαζεύουν κι εμένα, με μεταφέρουν σ' ένα κάτασπρο νοσοκομείο χωρίς κρεβάτια
κλείνω τα μάτια σαν παιδί πολιορκημένο απ'το επικίνδυνο άσπρο. 
Μια νοσοκόμα έχει μείνει στον κήπο, πλάι στο συντριβάνι, σκύβει και μαζεύει
κάτι λευκά λουλούδια που τα'ριξε ο αέρας απ' τις ακακίες. Και να που ανοίγει πάλι η πόρτα, μπαίνεις εσύ μ' ένα καλάθι-μυρίζουν τα ώριμα αχλάδια. 
Κοιμάσαι;-λέει η φωνή σου. Κοιμάσαι μόνος; Δε με περιμένεις;
Ανοίγω τα μάτια. Κι είναι εδώ το σπίτι. Κι είμαι εδώ. Κι οι δυό πολυθρόνες.
Κόκκινες πολυθρόνες. Και τα σπίρτα στο τραπέζι. 
Ω κατάλευκο φως, ω κόκκινο αίμα, αγάπη, αγάπη.