Νενικήκαμεν

Μια μέρα πριν, ενδοσκοπώ έναν Αύγουστο κρυμμένο στο πλειόκαινο,

μεσουράνημα της θάλασσας, σε μια ρότα προς ένα άδειο κορμί.

Σπαρακτικά τρυφερός, κωπηλατείς σ' ένα ποτάμι πίσσα, φορώντας το επιούσιο πρόσωπό σου,

ανάμεσα στο όνειρο και στην αφορμή του.

Με ρωτάς: "ποιος χάνει?"

Σου απαντώ: "όποιος κερδίζει"

σ' αυτό τ' ανοίκειο περιβάλλον

Νιώθω πως τα είπα όλα, δεν έχω τι να πω

όταν μου 'χεις συντρίψει λεξιλόγιο και κανόνες

Η πηγή της έλλειψης καρφώνεται απότομα πίσω από τον αμφιβληστροειδή,

καθώς τα μάτια είναι αυτά που δεν ξεχνούν, περιγράφοντας τον ορισμό μιας ανυπέρβλητης μνήμης.

Όταν ξημερώσει αύριο, αυτά που θα ζήσουν ανέπαφα θα είναι οι σιωπές και ο αλγηνός νόστος, ανίκανος στην αποδημία του να πλήξει την καρδιά των πραγμάτων.

Ίσως μετά να μας προλάβει ένας μουντός καιρός ξημερώνοντας η νύχτα με τους χίλιους καθρέφτες κι εμείς θα μοιάζουμε τόσο ζωντανοί, επιζήσαντες από ένα μεσογειακό καλοκαίρι με δυο καλές στιγμές.

/Σπαραχτική αναμονή ενός ακόμη τρυφερού ίσκιου σου/

Το χάραμα είναι αυτό που θα μας βρει αλλού, πάνω στα στίγματα που εξυφαίνουν την ιστορία μας, θυμαλγή σώματα σε διασταυρούμενες διαδρομές, μέσα σε νυχτερινά αυλάκια.

Μνήμη λάβα/ Μνήμη στάχτη

Επαληθεύοντας την αφορμή όλων μου των ερώτων, χωρίς παρηγοριά πια για λάθη, μονάζεις μέσα στον θρίαμβο κάθε μου σκέψης, με φιλιά που δε θα μετονομαστούν ποτέ λησμονημένα.

Ήττα εκ προοιμίου κάθε αμφιβολίας, θυσία ενός μέλλοντος παραίσθησης σε βωμό από πικροδάφνες.

Μάθαμε ν' αγαπιόμαστε πετώντας τα μαχαίρια.

Νενικήκαμεν αγάπη μου.