Το ξημέρωμα τους βρήκε να κοιμούνται αγκαλιά πλάι στο κύμα, πλάι σε μια μουσική υπόκρουση που δεν είχε γραφτεί ποτέ, ήχοι από βουνά και κίτρινη άμμο.Κανείς δεν ξέρει τι είχε προηγηθεί. Μίλησαν; Έκλαψαν; Θύμωσαν; Και μετά; Έκαναν έρωτα; Αναγνώρισαν το δέρμα τους; Τη μυρωδιά τους; Μόνο έτσι φτιάχνεται ολόκληρη η ιστορία, μέχρι το τέλος που θ΄άρχιζαν πάλι τη ζωή τους σαν επανεκκίνηση, στο σημείο εκείνο που θα έβρισκαν πλέον ο ένας τον άλλο στην αφή, κάτω από την επιδερμίδα, καθώς αγαπιούνταν τρελά εκείνο το ζεστό καλοκαίρι. Ακόμη και όταν θα σταματούσαν να μιλάνε θα είχαν στα μάτια ένα παράξενο φως που τρυπάει το φόβο, τη νύχτα, ακόμη και τη χαρά.
τα χέρια σου είναι ίδια
στα μάτια σου ξαναβρήκα το μοβ που μου κουβάλησες την πρώτη νύχτα από τη θάλασσα
θ' ακουμπάω στον ώμο σου και όλα θα είναι απλά
θα ξαναρχίσουμε από το τέλος
θα σου τραγουδάω τις νύχτες
θα είμαστε σχεδόν ευτυχισμένοι
θα σωπαίνουμε ώρες, θα μιλάμε
θα σου ξαναπώ την ιστορία με τον ένα χρόνο σε δύο πόλεις
μίλα μου..χάνω τη μουσική από την έρημο
φοβάμαι το φως που αρχίζει να μπαίνει από τις μέσα μου χαραμάδες, γι΄αυτό μίλα μου, μη σταματάς
απόψε, σε τούτη την κίτρινη άμμο άρχισε η ζωή μας