Πέθανα. Αυτό είναι αγαπημένε μου το ρήμα που έψαχνα τόσο καιρό να βρω. Πέθανα και μαζί μου όλες μου οι συγκρούσεις που με κατασπάραζαν. Βγήκε το μακελειό τους στο φως και κάηκαν, γιατί χρειάζεται σκοτάδι ο αλληλοσπαραγμός του καλού με το κακό, του πικρού με το γλυκό, της χαράς με τον πόνο, της νύχτας με τη μέρα. Εκεί που ενωθήκαμε, στη στιγμή ακριβώς εκείνη, αφανίστηκαν όλα. 
Σε σένα κέρδισα όσα ακόρεστα γύρευα μέσα στο πιο βαθύ πηγάδι της δίψας μου. Κουλουριάστηκα στο σχήμα από το σώμα σου, όπως το έμβρυο στην αρχή της ύπαρξής του. Αρχή. Όλα απ΄την αρχή. Κι εμείς να ξετυλίγουμε το μίτο για να βρούμε το Μινώταυρο μέσα σ΄ένα λαβύρινθο από μνήμες που δεν χρειαζόμαστε πια.. Προχωράμε με πυξίδα το απίθανο, συνειρμός απομάκρυνσης σε όσα καταφέρνουν να μας σέρνουν, για να προκαλέσουμε τώρα μαζί τις δικές μας μοναδικές δυαδικές θύμησες του μυαλού που γίνονται θύμησες της καρδιάς, που γίνονται θύμησες του κορμιού. Σ' εκείνο ακριβώς το σημείο είναι που η μνήμη χάνει κάθε ελαστικότητα, γιατί το "μακριά" πια πονά με πόνο σωματικό.
Ανάγκη να σε αποκρυπτογραφήσω και ν΄ανοίξω σ΄εσένα όλους τους χάρτες μου κι εσύ να σκάβεις λαγούμια και στοές και υπόγεια ατελείωτα. Στη στιγμή που σ' αντίκρισα, ανακαλύπτω τώρα, πως ελλόχευε η δική μου, προσωπική αιωνιότητα, αυτή που τυπώνεται μόνο πάνω σε απειροελάχιστους χρόνους ή στις μικρότερες χειρονομίες μας για να βγει τόσο απλά, όπως ένα "αχ" από τα στήθη.Εκείνη τη στιγμή τυπώνονται τα πάντα κι ο αναστεναγμός γίνεται ο σπόρος των πάντων.