Μέσα σ' ένα πετρόχτιστο δωμάτιο, χιλιάδες μίλια μακριά από θάλασσες και ποτάμια, με βρήκα καθισμένη στην άκρη της όχθης, να κρατώ σημειώσεις ρέμβης στην παλάμη μου. Κι εσύ, που κατοικείς στην πιο πολύχρωμη σκηνή του δικού μου θιάσου, έρχεσαι να ξελογιάσεις τα τρεμάμενα δάχτυλά μου, μ' ένα ξενύχτι παραγεμισμένο με ταχυπαλμίες, που τις αποθηκεύω προσεχτικά μέσα σε λευκά τουλπάνια μαζί με καλοκαιρινές διακοπές, φιλιά και γύμνια.

// Με παίρνεις απ' το χέρι να με οδηγήσεις στην ολική έκλειψη της γης, εσύ που με κατοίκησες στο πιο σπασμένο μου κομμάτι, διεκδικείς τώρα την εξαφάνιση κάθε φόβου και αγωνίας μου.//

Ξετυλίγομαι πάνω στο καλοκαιρινό πια πάτωμα και μπορείς, αλήθεια, απ' όποια γωνία κι αν σταθείς, ν΄ακούς τους χτύπους της καρδιάς μου, κάτω από τακτοποιημένα μεσοφόρια, μέσα από τα μάτια με τις ραβδώσεις τίγρης, με ειδικότητα στα χείλη που άγρια σε σφίγγουν, δικά σου και τα δύο κι ας κατοικούν στο πρόσωπό μου. Ερωτικοί παροξυσμοί αναμονής, γεμάτοι λοξές ματιές, ποτέ ολόκληρες, μη και καταλάβεις πως απ' την αρχή δειλιάζω να σε κοιτώ στα μάτια. Κι εγώ να σε μισώ, μην τυχόν και τρέμεις σε άλλο σώμα και να ξαπλώνω τα βράδια στο στήθος σου και να παραπλανιέμαι με άφραστες λέξεις περιμένοντας ως αργά στην άκρη πάντα από το πεζοδρόμιό σου, χωρίς "πάντα" και "ποτέ" και όλες τις υπόλοιπες από τις λέξεις που δεν αγαπώ. Πριν μας πάρει ο ύπνος, μέσα σε κείνη την ψευδαίσθηση, που νομίζεις πως διαφεντεύεις τα όνειρα, θα υποστηρίξω πως έχω ακόμη αντοχές, να μη δείχνω ερωτευμένη τάχα, σ΄αυτό το σπίτι που είν' από χώμα, μαλακό, τέτοιο που βουλιάζουν οι λέξεις και τα ψέματα πριν φτάσουν στ' αυτιά του άλλου