Το ίδιο βράδυ που σε γνώρισα σ' ονειρεύτηκα. Ένα όνειρο παράξενο: βαδίζαμε σε παράλληλες τροχιές, ανάμεσα σε ασυλλόγιστα χθες κι αβέβαια αύριο, που έφτιαχναν ένα κόσμο ολάκερο από αντιρρήσεις κυρίαρχες, απίθανες, αξεδιάλυτες κι όμως απόλυτες. Βαδίζαμε σε μια παράλληλη μετεώρηση κι εκεί μέσα έβλεπα μόνο τα χέρια σου, σε σχήμα εγκαρτέρησης και προσμονής. Η ματιά σου-τη μάντευα- ερευνητική, πέρα από εμένα, με διαπερνούσε παράξενα, σάμπως να είχα πέσει αναπάντεχα μπροστά σου, ανίδεη και φοβισμένη και σου έκρυψα τον ορίζοντα. Για μια στιγμή. Κι ύστερα τα χέρια σου, ν΄ανυπομονούν ν΄ανοίξουν δρόμους.
Η ψυχή μου κι εγώ προς το μέρος σου, δυο λαχτάρες ανομολόγητες, μας οδηγούσαν τα μάτια σου.
Σε μια δύσκολη στροφή του δρόμου, άγγιξα τα δάχτυλά σου, εμπύρετα δάχτυλα, σε πυρετό μεσημεριού κι από τ΄άγγιγμα τούτο βρήκε γεφύρι και πέρασε μια νότα εκστατική. Μια στιγμή ακόμη και θα μπορούσα να διαβώ όλα τα γιοφύρια μαζί σου, ακολουθώντας τον ήχο από τα βήματά σου, που κοιμίζει τους φόβους μου και μου υπόσχεται αδιόρατα "αύριο".
Μια στιγμή ακόμη και θα πιανόμουν από μια υποψία φως, από μια ελπίδα που με κάνει να στρίβω στις γωνίες με λαχτάρα, ν' ανταμώσω το αδύνατο με φτερωμένα πόδια, κρατημένη ανάσα και μάτια κλειστά για να χαρώ την έκπληξη σαν παιδί.
(Τα μάτια σου...ορκίσου μου...αν φύγεις ποτέ-υποσχέσου- μη με κοιτάς.. Τα μάτια και τα χέρια και το γέλιο αου, να τα πάρεις απ' τη ζωή μου, αν φύγεις ποτέ...Μην τ' αφήσεις να με βασανίζουν...υποσχέσου.)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου