Η φωνή στο σκοτάδι ήταν δική του. "μόνο ένα όνομα να σε φωνάζω μ΄αυτό, να σου πω μ' αυτό "μείνε". Αδύνατο να μην έχεις ένα όνομα, στην ανάγκη φτιάξε ένα, περιμένω".
Θα τη φώναζε μ' ένα ξένο όνομα, δανεικό κι εκείνη θα γύριζε αμέσως να τον ξαναδεί. Όπως για πρώτη φορά έτσι. Με λατρεία μίσος. Με πανικό αγάπη. Θα ξανάρχιζε η ιστορία τους ίδια ή εντελώς άλλη. Ωστόσο θα ξανάρχιζε. Από την αρχή όλα.
"Είναι απλό. Φώναξέ με την πρώτη λέξη που είπαμε τότε, όταν είχαμε αγκαλιαστεί στο τέλος της σκάλας, θυμάσαι; Ήταν καλοκαίρι και φορούσα μαύρα. Πλάτη στον τοίχο αναγνωρίσαμε τα κορμιά μας, εσύ εμένα, εγώ εσένα. Έχεις δίκιο, δεν πρέπει να μιλάμε για έρωτα. Σκέτα γυμνά. Τσιμέντο.
Φώναξέ με λοιπόν μ΄ένα ουρλιαχτό ζώου, ένα μουγκρητό, ένα κλάμα. Το πιο αληθινό στοιχείο σε μια ερωτική πράξη. Χωρίς λόγια. Και τώρα φεύγω. Όχι από σένα, όχι, ποτέ. Από μένα. Αφήνω το σχήμα μου και γίνομαι αέρας. Φεύγω γιατί μου συμβαίνει κάτι το φοβερό. Σ' αγαπάω. Βλέπεις; Είχα δίκιο. Εγώ σου έχω βρει ένα όνομα. Δεν ωφελεί πια. Σ' αγαπάω. Αυτό είναι τ΄όνομα που σου βρήκα"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου