Και ίσως να μη μάθω ποτέ το γιατί,
γιατί τώρα, γιατί μ' εσένα,
γιατί μ΄αυτόν τον τρόπο.
Ίσως να μη βρω ποτέ την πραγματική αρχή,
ούτε το σημείο που τελικά οδηγήθηκα. Όμως...
Όμως ακόμη και μετά από τον χρόνο,
που θα πέσει πάνω σε ότι ζούμε,
 είμαι σίγουρη
 πως θα μπορώ να θυμάμαι
ότι βλέπω το πρόσωπό σου,
όταν φέγγει ο πρώτος ήλιος της μέρας στο παράθυρό μου,
 ότι χορεύουν τα γράμματα που διαβάζω
 σε σειρές που σχηματίζουν τελικά τ' όνομά σου,
πως όταν γράφω, γράφω για σένα
και όταν διαβάζω, διαβάζω εσένα
Σωπαίνω, μιλάω, ξυπνώ και ονειρεύομαι στο δικό σου άγγιγμα.
Ανασαίνω δύσκολα, από την τελευταία φορά που πήρες όλη την ανάσα μου δική σου.
Δαγκώνω τα χείλη μου σαν ξένα,
μισά μακριά απ΄τα δικά σου,
σφραγισμένα μετά από μυστική συμφωνία.
Σου ανήκουν.
 Τα πάντα καταρρέουν και περιμένουν να ξαναγεννηθούν μόλις σε δω.