Την πρώτη φορά που άκουσα τη φωνή σου ήμουν δίπλα στο τρένο. Οικεία και ταυτόχρονα αναχωρητική, σα να κρύβει πίσω της ένα εισιτήριο. Φωνή με χέρια, δάχτυλα που μπορούν κι αγγίζουν απ΄οπουδήποτε και στο βάθος μια καταιγίδα. Δεν ξέρω αν ένιωσες ποτέ την αγωνία μου. Την αγωνία να κρατηθώ απ΄ τη χροιά σου πριν φτάσει το τρένο κι επιβιβαστεί. Το μόνο που χρειαζόμουν μαζί της ήταν το κορμί σου. Ίσως τότε και να μη σου μιλούσα. Για να μη μου απαντήσεις και την ελευθερώσεις πάλι κι εγώ θα θέλω να χυμήξω πάνω σου, να χωθώ στο χαμό μου. Επιστροφή στην αρχή μου. Πέρα από τα λάθη, με ακέραιες μόνο τις επιθυμίες και τον πόθο. Αρκεί εκείνο το πλάγιο βλέμμα σου, τα δάχτυλά σου στα δικά μου, σημεία κλειδιά της ανάγκης να σε νιώσω, να βουτήξεις μέσα μου, να σε πιω, να με ζαλίσεις. Και ίσως έτσι φτάσουμε στο τέλος μιας αδιάφορης μέρας, να ξεγελάσουμε ότι δε μας αφορά. Τα υπόλοιπα θα είναι πράγματι δικά μας