Άνοιξα τα παράθυρα διάπλατα στο δωμάτιό μας. Από μέρες η Άνοιξη εδώ, όμως χθες μπήκε τόσο ορμητική που με πέταξε απέναντι. Χτύπησα την πλάτη μου και γελούσα!. Γελούσα με την ψυχή μου, όπως έχω καιρό να κάνω και γελούσες κι εσύ μαζί. Άνοιξα τα παράθυρα και μπήκε ήλιος που ζέστανε τη στοίβα με τα βιβλία στην άκρη. Μέχρι αύριο θέλω να μεταφυτέψω όλες τις τριανταφυλλιές. Άνθισαν νωρίτερα φέτος για να στάξουν χρώμα στις μέρες μας, να παίρνουμε και να ζωγραφίζουμε. Βρίσκω ένα ένα τα κομμάτια μου μετά από δύσκολο χειμώνα. Καθένα και μ' εσένα μέσα. Πέταξα μακριά τα ξύλα, για να μην κουβαλάμε κανένα βάρος πια. Πόσο σ΄αγαπώ γι΄αυτά που με κρατούν κοντά σου και πόσο θα σ΄αγαπούσα σε κάθε εποχή! Θ' αμπαλάρω και το καλοκαίρι μας μαζί, τυλιγμένο στο φως για να μην σπάσει. Φοράω τα χείλη σου και δαγκώνω τα δικά μου.Διαβάζω το στόμα σου με τη δική μου φωνή και κλέβω τις στιγμές μου να τις δωρίσω σ΄εσένα, Αντίδωρο είναι η σωστή λέξη, αντίδωρο για όλα όσα μου χαρίζεις. Δε θ΄ανάψω πάλι το τζάκι. Προτιμώ να χορέψω με τα ψάρια του ενυδρείου. Το νερό μπορεί και κυριεύει τα πάντα, χωρίς κενά, όπως οι ψυχές μας. Έτσι χωρίς κενά θα είμαι σίγουρη για την υπόσχεση πως δεν θα σε ξεχάσω ποτέ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου