Το ένιωθε πως τον είχε ήδη ερωτευτεί βαριά. Ήταν τόσο πολύ αυτό που σχεδόν δεν το χωρούσε, να νιώθει ευτυχισμένη και δυστυχισμένη ταυτόχρονα. Έγιναν αχώριστοι με μια ανεξήγητη φυσικότητα, κρυμμένοι οι δυο τους, σχεδόν πρωτόγονοι με την αμοιβαιότητα που μόνο απελπισία φέρνει.Δεν εντοπίζεται το γιατί, ούτε μπορεί να γίνει κατανοητό κι ας προσπαθούσαν κι οι ίδιοι να το εξηγήσουν μιλώντας ατελείωτα σα συνωμότες, εκείνες τις νύχτες που αυτός ερχόταν αργά στο σπίτι της κι έμενε μαζί της ως το ξημέρωμα, αφού βυθίζονταν ο ένας μέσα στον άλλο προσπαθώντας να σκίσουν τις σάρκες τους, να τις ανοίξουν επιτέλους, για να φτάσουν κατευθείαν στην καρδιά, μήπως κι έτσι γαληνέψουν. Ελάχιστες φορές έβγαιναν έξω για σινεμά ή για θέατρο και πάντα αυτός την τραβούσε να φύγουν στη μέση του έργου γιατί δεν άντεχε να είναι οι δυο τους και να μην τη φιλά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου