Σ' ευχαριστώ...

Δρόμοι γεμάτοι χιόνι και γκρεμισμένες γέφυρες οι σκέψεις μου. Φοβάμαι ν' ανοίξω μια πρόταση μην αρχίσει η κατολίσθηση.
Χαρτούρα στα χέρια μου, βέρτιγκο, η πυξίδα δείχνει κάπου στα βόρεια του νομού. Καρσιλαμάδες σε μωσαϊκά , χοροί για μαύρα μάτια, έχω αλλάξει τόσο πολύ που οι άλλοι ψάχνουν σημάδια του παλιού εαυτού μου.
Δηλώνω στο ταβάνι μου πως δεν θέλω άλλα δράματα, ας ήμουν μια πεταλούδα τριήμερης ζωής άηχη και ήρεμη να σε κοιτάζω πάνω από ταράτσες πολυκατοικιών.
Σταυρώνω τα δάχτυλά μου και ορκίζομαι σε θεούς ανατολίτικους πως δεν υπήρξες. Η μνήμη μου όμως δελεάζεται απ' όλα εκείνα που δεν ζήσαμε. Κολλάει μέλι στο γρανάζι της ληθης κι ύστερα αλάτια που 'ρθες για να φύγεις. Διαρκής ολίσθηση. Κι έτσι πάνω στον όρκο της γυναίκας που ξέχασε, το παιδάκι που του κλέψαν το μπαλόνι νικάει θριαμβευτικά. Έρωτας που κάνει κρότο και πιάνει χώρο κι ας χτυπάει μέσα μου η περηφάνια του ανθρώπου που κλειδώνει ό,τι πραγματικά τον πονά.

Δεν φταις εσύ. Με μια καρφίτσα με τρύπησες και χύθηκε ποτάμι ολάκερο απο μέσα μου.