Arlekin

Είναι στιγμές, μικρές για άλλους, μεγάλες για μένα, που νοιώθω μια άγνωρη ευτυχία, παρανάλωμα η ψυχή, δε μου τσαλαπατάς το όνειρο κι αυτό αρκεί στα μίλια πέρα που είσαι. Σιχαίνομαι το λυρισμό μα σα μιλάω για σένα γίνομαι σελίδα άρλεκιν. Ροζ και χιλιοδιαβασμένη. 
Κάτι αόριστο πλανιέται στην πόλη. Αργεί, αργεί πολύ ο καιρός να φύγει, ούτε ένα ουσιαστικό στην ατμόσφαιρα, δεν έχω ούτε μια σιγουριά για να πιαστώ, κάτι που να ξορκίζει τους φόβους μου αγάπη μου. Μου λείπουνε τα χέρια σου στο σώμα μου, ξεγελιέμαι μπροστά στην τηλεόραση, στη δουλειά μαθαίνω να κάνω πιο ψεύτικο τον κόσμο. Μέρες με καφέδες, θέλω να σπρώξω τις ώρες, ν' ακούσω τη φωνή σου ξανά, βράδια με διαδικτυακές σιωπές και τα  σ' αγαπώ ν' αλαλάζουν μέσα μου. Πως θα σ' ευχαριστήσω κάποτε -ψάχνω να βρω τις λέξεις. Ήρθες την ώρα που μάτωνα. Μικροσκόπιο πάνω από την κάθε μας στιγμή, μην θυμηθώ κανένα βλέμμα καμιά κουβέντα παραπάνω,  σινεμασκόπ μνήμης. Δεν περνά ο καιρός, σεργιανάω σε δρόμους και στοές. Επικεντρώνομαι στον έξω κόσμο' ή προσπαθώ γι' αυτό.
Με προσπερνάνε μικρές αφίσες, αφίσες άτσαλες. Κάπου στην τοση βιασύνη η πληροφορία χάνεται, βουλιάζει στα σχαρωτά των δρόμων..
'Ώρες ωρες δεν μπορώ να πω ούτε μια κουβέντα με κανένα τρόπο ούτε φωτεινα ούτε σκοτεινά. Φυλάω όλες τις λέξεις μου για σένα τραγικά απαράλλαχτη και λειψή
πες μου..οι κοκκινοι ουρανοι δεν ξεθωριαζουν;
εγω ξεμαθαινω αργοκίνητα και στοιχειωμένα
κι εσένα δεν καταφέρνω να ξεμάθω να σ' αγαπώ