Υπάρχουν κάτι λεπτές κόκκινες κλωστές περασμένες βαθιά μέσα στη μνήμη, να περιμένουν να ράψουν τις πληγές στο βλέμμα και πιο βαθιά, σχηματίζοντας περίγραμμα αντοχής και άμυνας. Αλλάζουν το σχήμα σου και σε κάνουν πιο σκληρό, ουλώδη στα σημεία τομής.Τις νιώθεις έντονα να σε τραβάνε όσο είναι φρέσκες και να σε στενεύουν κάτι φορές όσο περνά ο καιρός. Υπομένεις, γιατί ξέρεις πως επιβάλλεται, για να μη χαθείς σ' ένα απροσδιόριστο μετά.
Και φτάνεις μ' ένα κορμί με απουσίες, σημάδια και σχήματα που μόνο εσύ αναγνωρίζεις και που πρέπει να συνεχίσει να ζει, να περπατά, να μιλά, να θυμώνει, να γαληνεύει, να ερωτεύεται, να ονειρεύεται. Ναι, αυτό είναι και το πιο δύσκολο. Καληνύχτες τυπικές, καλημέρες επιβεβλημένες, χωρίς πληρότητα που μέσα σου σπάνε στα δυο: καλή-νύχτα, καλή-μέρα, μια και το καλή είναι στιγμές που δε σε αφορά. Παίρνεις ψαλίδι και ξεκινάς να κόβεις για να ΄χεις αποθέματα για τα πρωινά, χωρίς ξέφτια.
Λεπτές κόκκινες κλωστές, που εύχεσαι να κοπούν και να πέσουν από μόνες τους κάποια στιγμή, ή έστω ν' απορροφηθούν πάνω που θα μπορέσεις να γελάσεις με την ψυχή σου.
είσαι η πρώτη μου σκέψη
κι η πρώτη ευχή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου