Είναι κι εκείνα
τα πρωινά που ξυπνώ με τη φωνή σου
και γίνονται θάλασσες και ωκεανοί
εκεί που ήθελα πάντα να ζήσω ή να πεθάνω {δεν το ξεχωρίζω πια},
θυμάσαι;
κάτω από μια γέφυρα, θα έβρεχε
τα χέρια μας στ'αμάξι ενωμένα
όνειρα, όνειρα.
μου λείπουν οι μέρες του ήλιου
τώρα προσμένω την άνοιξη στα χωράφια
τι διαχωρίζει τάχα τον κόσμο απ'τις καρδιές μας;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου