Σε είδα πάλι στον ύπνο μου απόψε. Ίσως επειδή αποκοιμήθηκα με την αποθηκευμένη φωνή σου.. ξανά και ξανά...Φόραγες εκείνο το λευκό πουκάμισο. Με ρώτησες αν είμαι καλά. Είμαι καλά. Φταίνε όλες αυτές οι σκέψεις που στοιβάζουν την νερένια αύρα τους κάτω από τις πόρτες και τα παράθυρα μου λίγο πριν κλείσω με γδούπο τα βλέφαρα. Με φροντίζουν τα βράδια και τα πρωινά, μου χτενίζουν τις στραβές μου πτυχώσεις.
Μην ανησυχείς.
Ξέρεις κάτι όμως;
Μου λείπει ο πλανήτης μου και οι μυρωδιές του την νύχτα. Μου λείπει το βλέμμα σου που ξερίζωσε από μέσα εκείνο το γεράνι επειδή είχε σαπίσει για να φυτέψει τα μάτια σου. Και κάποιες φορές λείπω και γω από μένα .Μου φέρνεις λίγο το πουκάμισό σου; Έχει πάνω του δύο- τρία κομμάτια μου από την μέρα που μου μίσεψες.