Άκου μας..μιλάμε για όνειρα, για μικρούς εφιάλτες, κεντημένους με θάλασσες και υδρατμούς από καλοκαίρι και φως σελήνης.
Για σούρουπο και αιώρες με πλέξη λύπης.
Για φτερωτά μυαλά και κρυφά ημερολόγια γεμάτα θέρος και αλμύρα, γεμάτα ήλιο που σου καίει την πλάτη. Όνειρα με ετερόφωτα πόδια και κορίτσια γυμνά, παραλίες με κιθάρα κι ένα πεζούλι λευκό να μας καθίζει αντίκρυ.

Σου έχω πει πόσο πολύ θα ήθελα να ήμουν μαζί σου;
Δεν θυμάμαι πια.

Αρπάζομαι απ' όλα.Από αυτά που είμαι και από αυτά που δεν είμαι. Και χάνομαι... σ' ένα λαβύρινθο απέραντων δυνατοτήτων που καταλήγει στο αδιέξοδο της επιλογής.Τι περίεργη έννοια η επιλογή. Είναι σα να υπάρχει και να μην υπάρχει ταυτόχρονα.
Τόσες φορές τόσο κοντά να είμαι στα μάτια, και στα χείλη στο σώμα.
Συμφιλιώνομαι με τα χαλάσματα που με κατέστρεψαν και με τα άλλα που κάποτε επιτέλους κατεδάφισα.
Διαλέγω τις πιο γερές πέτρες που έμειναν μέσα μου, σίδερο και φωτιά καιξαναχτίζω. Ναι, χτίζω ξανά με τόσο πόνο στα μάτια, που μου βουλιάζει τις ίριδες.


Ναι, θα τρέξει λίγο αίμα, αλλά το μουρλό αίμα πρέπει να φεύγει από τις φλέβες

κάποιες φορές.