Την κάθισε απέναντί του. Ήθελε να τον κοιτά στα μάτια όταν της μιλούσε κι εκείνος να μπορεί να νιώθει κάθε της σκίρτημα. Το ήξερε πως ήσαν περίεργοι άνθρωποι καθένας χωριστά, πόσο μάλλον κι οι δυο μαζί. Πολυσύνθετα πλάσματα που αγαπήθηκαν πριν χρόνια, πριν ακόμη γεννηθούν και πριν ζήσουν τις ζωές που παρεμβλήθηκαν αδιάφορα ανάμεσα. Γι' αυτό όταν ήρθε ήταν κάτι απολύτως φυσικό και γυμνό απ' όποιο πρέπει. Τα πριν, όσα προηγήθηκαν της συνάντησης, τα ονόμασαν απλά bad timing, εξωστρακίζοντάς τα.
Αυτή τον κοιτά με μάτια που χωρούν μόνο δύο. Αυτούς τους δύο και δεν είχε κάποια πρόθεση γι΄αυτόν τον αποκλεισμό. Απλά ακολουθεί τους κανόνες που θα ήθελε να υπάρχουν κάπου και όχι μόνο στο μυαλό της- ή και μόνο στο δικό του, έτσι κι αλλιώς δεν είχε τίποτε άλλο σημασία.
Τώρα φοβάται μην ανοίξει τα μάτια της μεθυσμένη απ' την ανάσα του και ο κόσμος αυτός δεν υπάρχει πια και μετά που θα χωράει; και με ποια χρώματα; Κι εκεί στο κενό βρίσκεται ο άλλος της εαυτός, ο βροχοποιός που ζει μόνο μέσα από μεταμεσονύχτιες προβολές σε θλιβερά σινεμά των προαστίων. Ευτυχώς, όσο αυτός την καθίζει απέναντί του όλα ξεμακραίνουν και μπορεί και ρισκάρει να τον αγαπά και να του το λέει, και να ονειρεύεται σαν παιδί ,χωρίς να ψάχνει αγοραστές μισοτιμής για τα όνειρά της και να περιμένει απλά ένα Νοτιά ν' ανάψει τα σώματα ξύλα στο τζάκι ,καίγοντας αργά τη σάρκα, μέχρι να γίνουν στάχτη στο χαμό ενός απολαυστικού έρωτα.
Δεν έχω πια άλλο σκοπό παρά να ξαναζήσω εκείνο το αόριστο,
το θελκτικό και παντοδύναμο που ζάλισε τη ζωή μου
και δεν μ’ αφήνει να συμβιβαστώ με τίποτα.
Τι να σου λέω αγάπη μου και τι να σου εξηγήσω τώρα.
-Βαμβουνάκη-
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου