Κι εκεί στην τελευταία στάση του μετρό κατέβασα τις ενοχές μου.
Τις έσπρωξα με δύναμη στην πλάτη και τις παρακολούθησα ν’ απομακρύνονται, μέχρι να παραδοθούν στα χέρια του ζητιάνου,
που έδινε ελεημοσύνες ρέστα σε νότες και μετάνοιες.
Είχα προλάβει να τις εξαργυρώσω ξεγυμνώνοντάς τες στο φιλοθεάμον κοινό, γι’ αυτό μπορώ με θρασύτητα πλέον να δηλώσω πως είμαι αθώα σαν ερωτευμένη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου