Ήσουν εδώ, δίπλα μου, γι’ αυτό τόλμησα λέξεις να κάνω γεφύρια και με λάσπη χρόνο έφραξα κάθε ανάσα, να μη σε ξυπνά. Σκούπισα το χώμα, χώμα όρκων κονιορτοποιημένων, ρίχνοντας κόκκινο κρασί να μη σηκωθεί η σκόνη της νοσταλγίας. Κόκκινο το στόμα, σκόρπιο από εσένα, σκόρπιο από γλώσσα δική σου σε κοιτά χωρίς χέρια. Ένα φύσημα μένει μόνο, να πάρει το φύλλο που σκεπάζει τα μάτια

άκου.....