Δεν μπορώ να μη σε ρωτήσω: έχεις νιώσει ποτέ άραγε να σε στενεύεις; Να θέλεις να σ’ αρπάξεις να σε ταρακουνήσεις γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις πως σε δυο όνειρα χτίστηκε γύρω σου ολόκληρος άνθρωπος με πόρτες ασφαλείας να μην αφήνουν κανέναν να χωθεί στην ψυχή σου ή έστω στην άκρη απ’ το κρεββάτι σου, να σου μιλήσει για την αρχή και το τέλος της αλφαβήτου σε άπταιστη αραμαϊκή, να σου εξηγήσει τι είναι αυτό που χορεύει μέσα σου και δε σ’ αφήνει να κοιμηθείς. Και δεν καταλαβαίνεις πως το μόνο που πρέπει να κάνεις είναι λίγο πιο κει, για να μη μοιάζουν πια οι λέξεις μ’ εμπαιγμό. Τότε μόνο θα μπορέσεις να ησυχάσεις, σκεπασμένος κάτω από ανακατεμένς προτάσεις όπως «σκέφτομαι σ’ συνέχεια  αγαπώ σε και» ή «λέξεις τις για λαχταρώ μένα σου φτιάξουν να κάτι».