Πότε στάθμευσες τα μάτια σου έξω από τη μνήμη μου και σταμάτησε αυτόματα κάθε κίνηση των λουλουδιών; Ούτε κατάλαβα τον χρόνο. Τα καλοκαίρια δε φορώ ρολόι και τώρα πια ούτε τους χειμώνες.
Υπάρχουν δυο σκυλιά στον ορίζοντα, που κρατούν το τέμπο με γαύγισμα, σαν ηχητική υπόκρουση στ' όνειρο. Το πουκάμισο έγινε ζιβάγκο στο κορμί σου. Ίσως ταιριάζει κι ένα κασκόλ στο τοπίο, όχι όμως γάντια γιατί χρειαζόμαστε τα χέρια μας να κρατιόμαστε και να κρυβόμαστε πίσω απ' αυτά-θες να κρύβουμε μόνο το κλάμα ή και το γέλιο;-
Άσε με να σ' αγαπώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου